Ας τα πάρω από την αρχή.
Μόλις έφτασαν στο Σύνταγμα ο Μίκης με τον Γλέζο, αρχίσαμε να περπατάμε πρός το μνημείο του αγνώστου στρατιώτη, με πολύ δυσκολία από τον πολύ κόσμο που είχε ήδη συγκεντρωθεί στο κάλεσμα τους. Μόλις φτάσαμε αντικρύσαμε τα ΜΑΤ τα οποία ήταν ακριβώς απέναντί μας. Μέχρι και εκείνη τη στιγμή, και ενώ η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ηλεκτρισμένη και από τον όγκο αλλά και από το πάθος του κόσμου που ακολουθούσε αυτά τα δύο σύμβολα, πίστευα πως τα ΜΑΤ δεν θα χτυπούσαν Πίστευα αφελώς, και ενώ είχα ζήσει την θηριωδία τους τον Ιούνιο και τον Οκτώβριο, πως από σεβασμό σε αυτά τα δύο Εθνικά σύμβολα ή αν δεν σεβόντουσαν αυτό τουλάχιστον από σεβασμό στην ηλικία τους δεν θα χτυπούσαν! Έκανα λάθος. Μόλις είδαν πως πλησιάζαμε άρχισαν να ρίχνουν στην κυριολεξία επάνω μας τόνους χημικών. Ο Γλέζος λιποθυμάει και κάποιοι τον μεταφέρουν σηκωτό. Πολύ αργότερα έμαθα πως τον πήγαν μέσα στην Βουλή όπου και τον συνάντησα στο ιατρείο της Βουλής όταν μπήκαμε με τον Μίκη. Φόρεσα αμέσως την ειδική μάσκα που μας είχαν προμηθεύσει με τον Μίκη και τον βοήθησα να την φορέσει και κείνος. Δυστυχώς την προηγούμενη μέρα που μας την είχαν δώσει κανείς δεν μας είπε πως για να λειτουργήσουν έπρεπε να αφαιρέσουμε μια βαλβίδα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε και αναγκαστικά την βγάλαμε και φορέσαμε τις μάσκες χειρουργείου που είχα μαζί μου. Ήταν όμως πολύ αργά..Τα πνευμόνια είχαν γεμίσει χημικά. Έσβησαν τα πάντα γύρω μου. Προσπαθούσα μέσα στον πανικό να δώσω τις πρώτες βοήθειες στον Μίκη ο οποίος άρχισε να παραπατάει. Ευτυχώς είχαμε μαζί μας το αναπηρικό καρότσι. Βάζω τον Μίκη να καθήσει, έχω συνέλθει και εγώ κάπως και του δίνω τις πρώτες βοήθειες. Από παντού ακούγονται φωνές πανικού, άνθρωποι που ανασαίνουν με δυσκολία. Μόλις συνέρχεται ο Μίκης τον απομακρύνω αρχικά με το καρότσι, αλλά όταν συνειδητοποιεί πως απομακρυνόμαστε σηκώνεται όρθιος και γυρίζει πρός τα πίσω. Προσπαθώ να τον εμποδίσω λέγοντας του πως πρέπει να απομακρυνθούμε λίγο για να συνέλθει και επιστρέφουμε αργότερα. Ο Μίκης γίνεται έξαλλος! Θηρίο ανήμερο! Μου λέει με την βροντερή του φωνή: << τι φοβόσαστε μωρέ! αυτοί- δείχνοντας τα ΜΑΤ - σας φοβίζουν! Τι να μου κάνουν εμένα τα χημικά τους, παχνιδάκι είναι μπροστά στα αληθινά όπλα που πολεμούσα σε όλη μου τη ζωή! Τι τους φοβόσαστε μωρέ, γυναικούλες είναι, δειλά ανθρωπάκια δεν τα βλέπετε! >> Απευθυνόμενος στους αστυνομικούς τους φωνάζει με μια ντουντούκα που του είχαν φέρει εν τω μεταξύ: << Δεν σας φοβάμαι εσάς και τα νεροπίστολά σας: >>
Αυτοί απαντούν και πάλι με δακρυγόνα. Αυτή τη φορά καταφέρνω και τον απομακρύνω. Φτάνουμε 200 μέτρα πιο πέρα όπου είναι το αυτοκίνητο του Μίκη. Τα επεισόδια έχουν γενικευτεί. Παντού δακρυγόνα και κόσμος να τρέχει. Με τον Μίκη τραγουδούμε μαζί το'' η ζωή τραβά την ανηφόρα''. Στιγμές μοναδικές! Στιγμές που χαράσσονται μέσα μου ανεξίτηλα!
Μετά από λίγο ο Μίκης αποφασίζει να μπούμε στην Βουλή όπου ψηφίζουν το νέο μνημόνιο. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε. Δεν είναι εύκολο γιατί παντού υπάρχουν αστυνομικοί που έχουν αποκλείσει όλους τους δρόμους. Σε κάποιο από αυτά τα μπλόκα κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και λέω στον επικεφαλής: << στο αυτοκίνητο είναι ο Μίκης και θέλουμε να πάμε στην Βουλή >> . Ευτυχώς μας αφήνει και περνάμε. Μετά από λίγο μπαίνουμε στο κοινοβούλιο. Μια σημαντική λεπτομέρεια! Ο Τσίπρας σύμφωνα με το σχέδιο σύμφωνα με την υπόσχεση που είχε δώσει στον Μίκη και στον Γλέζο έπρεπε να βγεί από την Βουλή και να τους συναντήσει μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Δεν βγήκε ποτέ! Δεν τους συνάντησε ποτέ!
Όταν μπήκαμε στην Βουλή συναντούμε τον Γλέζο και τους λέω να πάμε στο ιατρείο να τους εξετάσω. Ο Μίκης φωνάζει έξαλλος: αν ψηφίσετε σήμερα το μνημόνιο ψηφίζετε τον θάνατο της Ελλάδας! Προδότες! Οι φωνές του ακούγονται παντού μέσα στη Βουλή. Όταν του λέω να πάμε πρώτα στο ιατρείο και μετά να μπούνε στην ολομέλεια μου απαντα με δυνατή φωνή: << όταν είμαι σε επαναστατική έξαρση δεν παθαίνω τίποτα! Γι αυτό μην φοβάσαι γιατί τώρα είμαι σε επαναστατική έξαρση! >> Παρ΄όλα αυτά τους πείθω και πάμε στο ιατρείο. Είναι και οι δύο πολύ καλά. Θαυμάζω την αντοχή αυτών των ανθρώπων! Με μισό πνευμόνι και οι δύο και είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από μένα. Κάποια στιγμή για να δώ τις δυνάμεις του λέω στον Γλέζο να μου σφίξει τα χέρια. Παρά λίγο να μου τα σπάσει!
Όταν μπήκαν μέσα στην αίθουσα της ολομέλειας εγώ έμεινα μόνος και παρατηρούσα αυτούς που περνούσαν από δίπλα μου τον Παπαδήμο, τον Βενιζέλο, Χρυσοχοίδη και τους υπόλοιπους γραβατομένους φονιάδες της πατρίδας. Περπατούν σαν ψυχροί δολοφόνοι, ανέκφραστοι, με παγωμένο πρόσωπο! Έξω καίγεται η Αθήνα! Εδώ μέσα δεν τους καίγεται καρφάκι!
Κάποια στιγμή ανοίγει μια πόρτα από την αίθουσα της ολομέλειας και βγαίνει φουριόζος ο πρόεδρος της Βουλής, ο Πετσάλνικος. Μόλις με βλέπει γουρλώνει τα μάτια και οπισθοχωρεί έντρομος. Εκείνη την ώρα συνειδητοποιώ πως είναι η εμφάνιση μου. Η χειρουργική μάσκα κρέμεται από τον λαιμό μου, μυρίζω από πάνω έως κάτω χημικά, το πρόσωπο μου άσπρο από το μαλόξ το οποίο έχει απλωθεί στο μπουφάν μου, τα μαλλιά μου ανακατεμένα. Προφανώς ο Πετσάλνικος ο οποίος δεν γνωρίζει πως συνοδεύω τον Μίκη, νομίζει πως έχουν μπουκάρει στην Βουλή οι διαδηλωτές! Τον αφήνω να το νομίζει, δεν του λέω τίποτα, θέλω να ζήσει αυτόν τον φόβο όσο περισσότερο γίνεται! Τον κοιτάω αγριεμένος! Και δεν προσποιούμαι! Δυστυχώς ο φρουρός που ήταν εκεί κοντά καταλαβαίνει τι γίνεται και του εξηγεί και κείνος ηρεμεί. Έμεινα πάνω από τρείς ώρες μέχρι να βγεί ο Μίκης και να φύγουμε. Έξω η ατμόσφαιρα σε όλο το κέντρο της Αθήνας ήταν αποπνικτικό από τους τόνους χημικών και τις φωτιές, αλλά εγώ επιτέλους ανάσαινα καθαρό αέρα!
Πολλά και άκρως αντίθετα μεταξύ τους συναισθήματα παρέλασαν μέσα μου όλες εκείνες τις στιγμές. Από το δέος, τον θαυμασμό, την υπερηφάνια για τη λεβεντιά και το μεγαλείο της ψυχής αυτών των δύο ζωντανών Ελληνικών συμβόλων, στην αηδία, την οργή, και το σίχαμα από ψυχές στεγνές από συναισθήματα παγωμένες και μαύρες!! Έξω από την βουλή έζησα στιγμές που με έκαναν υπερήφανο, που μύριζαν Ελλάδα, μέσα έζησα στιγμές που με πλήγωσαν σαν Έλληνα, στιγμές που απλώς ... μύριζαν.
https://youtu.be/RpF56RMkQRY
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου