Ερώτηση στον Αδωνη από το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού

Ερώτηση στον Αδωνη Γεωργιάδη και η χυδαιότητα Γεωργιάδη - Χατζηνικολάου στην εκπομπή Ενικός

Παρά την απίστευτη χυδαιότητα που εισέπραξα δεν λυπήθηκα που σαν ΜΚΙΕ πήραμε μέρος. Για δύο λόγους: από δω και στο εξής πρέπει παντού να μας βρίσκουν μπροστά τους και να τους κάνουμε με την αλήθεια μας να δείχνουν τον εκνευρισμό και την ενόχληση τους όπως χθές ( ο Άδωνης να φωνάζει με ηλίθια επιχειρήματα και ο Χατζηνικολάου να αρπάζει το μικρόφωνο από τα χέρια μου και να διακόπτει την εκπομπή στο σημείο που επέμενα για τους θανάτους), αλλά και γιατί δείχνουμε ακόμη και εκεί την αληθινή ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Να εκπροσωπείς ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ αυτόν που πλήττεται πιό πολύ από σένα και όχι τον εαυτό σου ή τον εργασιακό σου κλάδο.

Η επιστολή μητέρας προς τον υπουργό Υγείας μετά τη νοσηλεία του παιδιού της στο Παίδων

Κύριε Άδωνι, Υπουργέ μας, Υπουργέ μου…
Δεν γνωρίζω ποια είναι η κατάλληλη προσφόνηση ούτε και τι προστάζει το πρωτόκολλο για τέτοιου είδους αλληλογραφία. Θα ήθελα απλά να να σας παραθέσω κάποιες σκέψεις μου που προέκυψαν από την σύντομη νοσηλεία του μικρού μου γιου στο δημόσιο νοσοκομείο “Παίδων, Αγία Σοφία”…
Αναρωτιόμουν αν έχετε επισκεφτεί ποτέ αυτό το Νοσοκομείο. Οχι με συνοδεία κάμερας και πλήθος χειροκροτητών, αλλά κάποιο βράδυ, αργά το βράδυ, τρέχοντας με alarm στους δρόμους αγκαλιά με τον δικό σας γιο σε πλήρη αναισθησία. Χωρίς να σας ξέρει κανείς και να σας «περάσει» πρώτους για εξέταση. Χωρίς να χρησιμοποιήσετε κάποια γνωριμία για να έχετε διαφορετική αντιμετώπιση, και κυρίως, χωρίς να χρησιμοποιήσετε κάποια ιδιωτική ή προνομιούχα ασφάλεια αλλά το ταπεινό ΕΟΠΥΥ. Επειδή είμαι σχεδόν βεβαία πως η απάντηση σε όλες μου τις ερωτήσεις θα είναι «όχι», επιτρέψτε μου να σας ταξιδέψω για λίγο στα ενδότερα αυτού του συστήματος που υπάρχει & του πώς το βιώνουμε εμείς.
Παρασκευή βράδυ, φτάνουμε στο κατάμεστο εφημερεύον νοσοκομείο, αγκαλιά με τον 15 μηνών γιο μας, ο οποίος μόλις έχει συνέλθει από πλήρη «απώλεια συνειδήσεως» και μετά από 15λεπτη τρελή κούρσα στους δρόμους της Αθήνας… Το περιστατικό κρίθηκε εξαιρετικά επείγον και σε λιγότερο από 5-6 λεπτά μας εξέτασε η παιδίατρος και μας παρέπεμψε σε άμεση νοσηλεία. Οδηγηθήκαμε στον 5ο όροφο (σε Πανεπιστημιακή πτέρυγα), σε 5κλινο δωμάτιο και σε ελάχιστο χρόνο όλοι οι εφημερεύοντες γιατροί (ειδικευόμενοι) και νοσηλευτές βρέθηκαν δίπλα μας να μας συμβουλέψουν, να μας καθησυχάσουν και να μας καθοδηγήσουν για τα επόμενα 24ωρα. Η πρώτη διάγνωση ήταν «πυρετικοί σπασμοί». Κάτι απόλυτα αντιμετωπίσημο και συχνό σε μικρά παιδάκια, αλλά παρ’όλα αυτά ιδιαίτερα άγριο και έντονο ως θέαμα.
Σε λίγες μόλις ώρες, το δωμάτιο ήταν πλήρες κατά τα 4/5 από παιδάκια και 5 γονείς κουλουριασμένοι στην καρέκλα τους, άλλοι να προσπαθούν να κοιμηθούν, άλλοι να καθησυχάζουν τα παιδάκια τους που έκλεγαν και εγώ να κρατάω τσίλιες μην επαναληφθεί το σοκαριστικό επεισόδιο του παιδιού μου…
Παρατήρησα πως όλο το προσωπικό έκανε δουλειά που αναλογούσε τουλάχιστον στον διπλάσιο αριθμό ατόμων. Αγόγγυστα. Καλότροποι, χαμογελαστοί αλλά και πολύ κουρασμένοι.
Ολο το Σαββατοκύριακο, οι ρυθμοί δεν έπεσαν καθόλου. Δεν κατάλαβα πότε σταματούσε και ποτε ξεκινούσε η εφημερεία, αφού έβλεπα συνεχώς παιδάκια να διανέμονται στα δωμάτια και τους ίδιους γιατρούς και νοσηλευτές να τρέχουν πάνω-κάτω. Εγώ συνέχισα να είμαι άυπνη από τον φόβο μου, αφού το παιδάκι μου είχε και 2ο επεισόδιο, λίγο πιο «σκληρό» αυτή τη φορά. Κοιμόμουν μόνο 2 ώρες το πρωί, αφού γινόταν η επίσκεψη των γιατρών, και παρακαλώντας την δίπλα μαμά να ρίχνει και ένα μάτι στο παιδάκι μου που κοιμόταν μη δει κάτι περίεργο να με ειδοποιήσει…
Ξημερώνοντας Δευτέρα πρωί, και αφού βολεύτηκα στην καρέκλα μου για τον πολυτελή πρωινό ύπνο μου, μια κυρία με ποδιά που δεν είχα ξαναδεί με «πρόσταξε» να σηκωθώ από την καρέκλα και να την τακτοποιήσω κοντά στην μπαλκονόπορτα (που ήταν η αρχική θέση της) μακριά από την κούνια του παιδιού μου γιατί θα περνούσε ο καθηγητής!!! Ετσι, όρθια πια, περιμενα κι εγώ τον καθηγητή. Αργούσε, ξαναπήρα την καρέκλα, ξαναεμφανίστηκε η κυρία και μου είπε χαρακτηριστικά «ας περάσει πρώτα και μετά κάθεστε»!
Ηρθε λοιπόν ο καθηγητής. Μαζί με όοοολους τους γιατρούς της εφημερείας και 5-6 ακόμα φοιτητές. Οσο του έδιναν αναφορά, παρατήρησα την φρέσκια όψη του σε αντίθεση με τα κουρασμένα μάτια των υπολοίπων αλλά και με το δικό μου κουφάρι, που έκλεινα πια άυπνη 3 βράδια με ένα μωρό που έσπασε τα θερμόμετρα φτάνοντας μέχρι και 40,4 βαθμούς. Προϋπόθεση του καθηγητή για να εξετάσει το μωρό, ήταν να βγει ο μπαμπάς του (που μόλις είχε αφήσει την δουλειά του για να έρθει μετά την δική μου προτροπή – ώστε να μιλήσουμε μαζί στον καθηγητή) έξω! Μόνο ένας γονιός ανά παιδί επιτρέπεται, λέει! Μας παρέπεμψε στο ΩΡΛ τμημα, γιατί κάτι είδε ότι δεν πάει καλά με το αυτάκι του.
Με συνοπτικές διαδικασίες… αποφασίζεται από τον ΩΡΛ ότι το παιδί θα μπει χειρουργείο τη ίδια μέρα περίπου στις 7 το απόγευμα… Γυρνάμε στο δωμάτιο σαν βρεγμένα γατιά, και βλέπουμε αναρτημένο στο κρεβάτι μας το «πρόγραμμα διατροφής» μέχρι το χειρουργείο που προστάζει ρητά ΜΟΝΟ νερό και χαμομήλι μέχρι την ώρα της μηνιγκοτομής. Με χίλια ζόρια, κρατάμε το παιδί νηστικό και όταν επιτέλους μας φωνάζουν, κατεβαίνουμε στα χειρουργεία.
Κατά την μεταφορά μας – για καλή μας τύχη – μας λέει η νοσηλεύτρια «φαντάζομαι δεν έχει πιει σταγόνα νερό το παιδάκι ε?»… Την ενημερώνουμε ότι είχαμε γραπτές οδηγίες που επέτρεπαν το νερό και σπεύδει να μας πει να ενημερώσουμε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ την αναισθησιολόγο.
Και την ενημερώσαμε… Και υποστήκαμε την μέγιστη ταπείνωση ως γονείς και ως άνθρωποι από τις κουβέντες της! Μάθαμε ότι είμαστε ανεύθυνοι, θέσαμε σε κίνδυνο τη ζωή του παιδιού μας, είμαστε απρόσεχτοι και χαζεύαμε όταν μας έδωσαν οδηγίες.. και ότι δεν βάζει το παιδί στο χειρουργείο, γιατί μετά από λίγο θα βγει και θα μας πει ότι πέθανε από αναρρόφηση-εισρόφηση και τελικά πνιγμό εξ’αιτίας μας!!!!!! Μάταια επιμέναμε με τον σύζυγό μου ότι άλλα μας είχανε πει… Δεν άκουγε κανέναν πάνω στον μονόλογό της. ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΈΡΩΝ, την θαύμασα για τον επαγγελματισμό και το αίσθημα μέγιστης ευθύνης, εκείνη τη στιγμή όμως δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί μου μιλάει κάποιος τόσο μα τόσο άσχημα, υποτιμητικά και με αγένεια για κάτι που θεωρούσα ότι έκανα σωστό… Αλλωστε, τον ίδιο στόχο είχαμε. Να γίνει καλά το παιδάκι μου!
Μας διώχνουν κακήν-κακώς, μας λένε συλλαβιστά και στην διαπασών «να μην πιει ού-τε νε-ρό μέ-χρι τις δέ-κα» σαν να είμαστε διανοητικά καθυστερημένοι και μας ανανεώνουν το ραντεβού μας. Ανεβήκαμε οργισμένοι (αλλά και τρομαγμένοι) στο δωμάτιο και ψάξαμε –μάταια- να βρούμε το χαρτί που ήταν αναρτημένο στο κρεβάτι μας… Είχε κάνει φτερά! Σε αίτησή μας σε νοσηλεύτρια να μας το δώσει, αρνήθηκε, λέγοντας πως θα αλλάξουμε θάλαμο μετά την εγχείρηση, οπότε το έχουν στείλει στην ΩΡΛ πτέρυγα και θα μας περιμένει στο καινούριο μας κρεβατάκι…
Τελειώνει το χειρουργείο. Βρισκόμαστε στο νέο μας δωμάτιο. Το χαρτί έχει αντικατασταθεί με ένα καινούριο, ολόλευκο! Ο σύζυγός μου, κάνοντας τον Σέρλοκ Χολμς και ψαχουλεύοντας στον φάκελό μας πάνω στον πάγκο των νοσηλευτών (εν απουσία τους) το βρίσκει και το φωτογραφίζει. Για εμάς. Για να μου δείξει ότι δεν είμαι ούτε τρελή ούτε ανεύθυνη, καθώς μετά από 3 συνεχείς μέρες ΧΩΡΙΣ ύπνο, είχα αρχίσει να πιστεύω ότι θα έκανα τόσο μεγάλο κακό στο παιδί μου από απροσεξία. Το κρατάμε ως «αποδεικτικό» και υποσχόμαστε να βρούμε την αναισθησιολόγο και να της το δείξουμε. Ετσι. Για αποκατάσταση.
Το νέο μας δωμάτιο ήταν η επιτομή του «εκσυγχρονισμού» στην υγεία και στις ασφαλιστικές παροχές.
Δωμάτιο «Ε» . Είχε μέγεθος 1.5x3m, και είχε τοποθετημένα στην σειρά στον τοίχο έναν μαρμάρινο νιπτήρα, μια κούνια-κρεβάτι και ένα τραπεζάκι. Ακριβώς μπροστά από την κούνια, βρισκόταν μια καρέκλα, που όταν κάθησα ανακάλλυψα ότι τα γόνατά μου σφήνωσαν πάνω στα κάγγελα της κούνιας. Δεξιά μου μια μπαλκονόπορτα που οδηγούσε σε ένα κοινόχρηστο μπαλκόνι (με άλλα πέντε δωμάτια-κουτιά) και αριστερά μου η πόρτα εισόδου. Η πόρτα άνοιγε ΜΟΝΟ με κλωτσιά. Δεν το γράφω με καμία δόση χιούμορ ή υπερβολής. Η πόρτα άνοιγε ΜΟΝΟ με κλωτσιά. Ετσι, τις 3-4 φορές που αναγκάστηκε η νοσοκόμα-καρατέκα να μπει στο δωμάτιο το βράδυ για να ελέγχει μετεγχειριτικά το παιδάκι, το ξυπνούσε κιόλας από τον θόρυβο! Ολα τα δωμάτια αυτά, χωρίζονταν μεταξύ τους με τζάμι(!) και όπως καταλαβαίνετε κάθε ίχνος ιδιωτικότητας και ησυχίας πήγε περίπατο. Υγρασία, ξεβαμένοι τοίχοι, στρόφιγγες οξυγόνου στους τοίχους από εγκατάσταση του ’40 τουλάχιστον. Τα έξι δωμάτια-κουτιά (συνοδοί & παιδιά) μοιράζονταν μια τουαλέτα στην απέναντι μεριά του διαδρόμου, που παρά τις συνεχείς φιλότιμες προσπάθειες της καθαρίστριας.. παρέμεναν ακατάλληλες για επίσκεψη.
Πέρασα όλη την νύχτα:
– ακούγοντας τα άπαντα του Βασίλη Καρρά από τα κινητά των διπλανών Αθίγγανων γειτόνων μου (σε όλα τα υπόλοιπα κουτιά) που έγιναν αμέσως φίλοι μεταξύ τους και είπαν να το γλεντήσουν!
– φοβούμενη ότι κάποια νοσοκόμα θα ξαναμπεί και θα τιναχτεί το παιδί στον αέρα
– βλέποντας τον κοινό διάδρομο των δωματίων να γεμίζει από γιαγιάδες, θείες, ξαδέρφες και λοιπούς συγγενείς των δίπλα, που αποφάσισαν να διανυκτερέυσουν σε αυτοσχέδια κρεβάτια-στρωματσάδα
– κλαίγοντας συνεχώς, για το σύννεφο μιζέριας που με σκέπασε μέσα στο δωμάτιο-περίπτερο, ούσα μουδιασμένη την περισσότερη ώρα, αφού είχα μόλις 4 πλακάκια για να κινούμαι, πάλι άυπνη…
Είμαι ελεύθερη επαγγελματίας. Δουλεύω σε τρεις διαφορετικές δουλειές, ενώ παράλληλα μεγαλώνουμε μόνοι μας με τον άντρα μου τα δύο παιδιά μας. Δεν χρωστάω στο ΤΕΒΕ ούτε σεντ του ευρώ. Πληρωνα πάντα τις εισφορές μου, ακόμα και όταν μόλις είχα γεννήσει και η δουλειά μου ήταν σε μεγάλη κάμψη. Για κάποιο λόγο, το κράτος θεωρεί ότι όλοι οι «μπλοκάκηδες» είναι της τάξης της Αγγελοπούλου, του Πλούταρχου ή του Κοντομηνά… Ακούστε λοιπόν αυτό Υπουργέ μου: ΔEN EINAI! Είχα δύο εγκυμοσύνες με πολλά προβλήματα, αλλά ήμουν αναγκασμένη να εργάζομαι μέχρι και δύο μέρες πριν γεννήσω, αλλά και αμέσως μετά. Δεν είχα άδεια εξαμήνου, χρόνου ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο υπάρχει, με ΟΛΑ πληρωμένα ώστε να αφοσιωθώ στα μωρά μου. Δεν είχα ποτέ έξτρα παροχή, παρά μόνο μια μικρή ψευτο-μείωση του ΤΕΒΕ για ένα διάστημα. Την ίδια χρονική περίοδο, φίλη εργαζόμενη στην ΕΡΤ, έκανε διακοπές στην Χαλκιδική, επικαλούμενη επαπειλούμενη εγκυμοσύνη από τον πρώτο κιόλας μήνα! 9 μήνες στην αρχή και ένας χρόνος μετά, ΟΛΑ πληρωμένα!!!
Εγώ λοιπόν, η νομοταγής, η εργαζόμενη, που ζω ήδη μια πολύ δύσκολη καθημερινότητα, βρέθηκα σε έναν χώρο ξεχασμένο από τον Θεό, να ακούω Καρρά και να αναρρωτιέμαι αν το δωμάτιο του Μιχαλολιάκου είναι μεγαλύτερο αυτή τη στιγμή ή όχι…
Ζήτησα αμεσα αλλαγή δωματιου – με το που ξημέρωσε – και με ενημέρωσαν πως στο ταμείο μου, αυτό το δωμάτιο μου αναλογεί! Αλλάξαμε τελικά, με επιπλέον χρέωση της τάξης των 55 ευρώ τη βραδιά. Τόσο κόστιζε εκείνη τη στιγμή η αξιοπρεπεια! Τα δώσαμε, αποφασίζοντας να μην πληρώσουμε κοινόχρηστα και ΔΕΗ αυτόν τον μήνα.. Εχει ο Θεός!
Και αναρωτιέμαι Υπουργέ μου, έχετε μπει ποτέ σε αυτό το δωμάτιο? Εχει νοσηλευτεί ποτέ το γλυκύτατο αγοράκι σας σε αυτό το δωμάτιο-φέρετρο? Κάντε μου μια χάρη… Πάρτε μια μέρα την εφημερίδα και τον καφέ σας, και καθίστε στο “Δωμάτιο Ε” για 3-4 ώρες. Ισως εκεί μέσα, καταλάβετε καλύτερα τι είναι αναγκαίο να κάνετε και ποιες αλλαγές επιβάλλονται. Δεν μπορείτε να βασίζεστε μόνο στην ανθρωπιά και την ετοιμότητα του προσωπικού, που μας “πονάει” και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας εξυπηρετήσει. Ολες οι ζεστές καλημέρες της κρητικοπούλας υπεύθυνης για την καθαριότητα, όλος ο τσαμπουκάς για την επιβολή της τάξης από την προϊσταμένη, όλα τα χαμόγελα συμπόνιας από τους διπλανούς “ένοικους” δεν μπορούν να σβήσουν από την μνήμη μου τις άθλιες συνθήκες και το παράπονο μου για αξιοπρεπή αντιμετώπιση.
Καντε μου λοιπόν αυτή τη χάρη Υπουργέ μου.. Πάρτε τον μικρό σας γιο ένα βράδυ, να κοιμηθεί στο “Δωμάτιο Ε”, καθίστε δίπλα του στην σφινωμένη καρέκλα, βολτάρετε στα 4 ελεύθερα πλακάκια και το πρωί, σας προσκαλώ στο σπίτι μου, να πιούμε καφέ, να παίξουν τα παιδιά μας και να δείτε πως ζει μια μέση οικογένεια. Μια οικογένεια που δεν πεινάει (τουλάχιστον όχι ακόμα). Μια οικογένεια που τρέχει όλη την ημέρα να τα φέρει βόλτα, και όταν θα τύχει μια στραβή με την υγεία των παιδιών της ΑΠΑΙΤΕΙ να έχει συνθήκες που ανταποκρίνονται στον Δυτικό πολιτισμό του 2013.
Ελπίζω να μην σας κούρασα με την μακροσκελή περιγραφή μου, όμως έχω καταλάβει ότι κάθε Υπουργός έχει το χάρισμα να διαβάζει 500-600 σελίδες μέσα σε 3 ώρες με πολύ πιο δύσκολα κείμενα και να τα κατανοεί πλήρως (βλ. Μνημόνια, Προϋπολογισμούς κλπ…), οπότε το δικό μου κείμενο δεν θα σας πήρε πολύ χρόνο!
Εγώ.
Η Κωνσταντίνα.
Η μαμά του Κυριάκου και του Αναστάση.
Η άυπνη!

«Είσαστε με το Σκοτάδι ή με το Φως;»

ΤΕΤΆΡΤΗ, 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΊΟΥ 2013

Είσαστε με το Σκοτάδι ή με το Φως;

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
«Είσαστε με το Σκοτάδι ή με  το Φως;»

Ανάμεσα στα αυστηρά και συχνά αρνητικά δελτία τύπου που εκδίδουμε συνήθως, δημοσιοποιώντας τη ζοφερή πραγματικότητα τόσων προβλημάτων στον τομέα της  υγείας που βιώνουν οι ανασφάλιστοι και αδύναμοι οικονομικά συμπολίτες μας, με στόχο την επίλυσή τους, ερχόμαστε σήμερα να αναδείξουμε το μεγαλείο της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ.  Μετά τις τραγικές, ωστόσο πέρα για πέρα αληθινές ιστορίες που αναδεικνύουμε στους εικοσιένα μήνες λειτουργίας του κοινωνικού ιατρείου, ιστορίες για τις οποίες πολλάκις αναρωτιέται κανείς, πώς είναι δυνατόν να μην έχει παρέμβει εισαγγελέας, ερχόμαστε σήμερα να μεταφέρουμε σε όλο τον κόσμο, μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία.

Τη Δευτέρα 16 του Σεπτέμβρη 2013, εθελοντής ιατρός μας, βρήκε μια ηλικιωμένη κυρία να τον περιμένει με μάτια εμφανώς πρησμένα από το κλάμα. Η γυναίκα απευθύνθηκε στον ιατρό λέγοντας: «Γιατρέ, είσαι η μόνη μου ελπίδα».  Η «μόνη ελπίδα» σε τι; Η μόνη ελπίδα να πάρει ο 23χρονος, ανασφάλιστος εγγονός της, που πάσχει από χρόνια μυελογενή λευχαιμία, το απαραίτητο φάρμακο GLIVEC, το κόστος του οποίου ανέρχεται σε περίπου 2,000 ευρώ το μήνα. Η μόνη ελπίδα για τη φτωχή  οικογένεια, αφού αδυνατεί να καλύψει το κόστος που απαιτείται για να διατηρηθεί ο νέος στη ζωή. Η ζωή του 23χρονου διατρέχει άμεσο κίνδυνο,  αφού εδώ και πολλές ημέρες δεν έχει τη δυνατότητα να κάνει την απαραίτητη θεραπεία.

Σήμερα ένας νέος άνθρωπος κινδυνεύει γιατί τα νούμερα δεν βγαίνουν στο Υπουργείο Οικονομικών και στο Υπουργείο Υγείας.  Είναι «λογιστικό το πρόβλημα», μας απάντησε ο εκπρόσωπος του Υπουργείου Υγείας, όταν ζητήσαμε τη βοήθειά του πριν λίγο καιρό για άλλη περίπτωση καρκινοπαθούς.  Εμείς όμως ξαναχτυπάμε την πόρτα του Υπουργείου Υγείας και ρωτάμε  δημόσια αυτή τη φορά: «Θα αφήσετε ένα 23χρονο παλικάρι να πεθάνει»;

Και ενώ το Υπουργείο Υγείας σιωπά μέχρι τώρα,  εμείς μέσα σε μόλις μια ημέρα εξασφαλίσαμε την αγωγή του νέου για ένα μήνα, με ένα μοναδικά συγκινητικό τρόπο.   Δύο ασθενείς που λαμβάνουν κι αυτοί την ίδια αγωγή, αποφάσισαν μετά  την ανακοίνωση του προβλήματος, να δώσουν δέκα χάπια ο ένας και είκοσι χάπια ο δεύτερος για να μπορέσει ο νέος να εξασφαλίσει «ζωή ενός μήνα».  Αυτό αποτελεί το ουσιαστικό, το  μεγαλειώδες μήνυμα της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ! Να δίνει το πανάκριβο φάρμακό του  ο ένας ασθενής στον άλλο, κόβοντας λίγο από το δικό του νήμα που τον κρατά ζωντανό!  Πόσο συγκλονιστικό και συγκινητικό είναι να ακούει κανείς από τον καρκινοπαθή:  «να πάρει λίγα χάπια από τα δικά μου!», την ίδια ώρα που ο αρμόδιος Υπουργός Υγείας είχε απαντήσει με στεγνό λόγο: «είναι λογιστικό το πρόβλημα».

Για πολλοστή φορά αναρωτιέται ανθρώπου νους, εάν επρόκειτο για το δικό τους παιδί,  τι θα έκαναν οι ιθύνοντες των Υπουργείων;  Και εν τέλει, με ποιον είναι  οι κυβερνώντες.  Με το σκότος ή με το φως της ζωής;

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ

Δράση κοινωνικών ιατρείων στο '' Αλεξάνδρας ''

Χθές πετύχαμε μια πρώτη νίκη, αλλά θα συνεχίσουμε μέχρι την οριστική! Απαιτήσαμε από την διοίκηση του νοσοκομείου να δέχεται τις ανασφάλιστες έγκυες δωρεάν, και να μην ξανασυμβεί η απάνθρωπη και ποινικά κολάσιμη ενέργεια να κρατούν το παιδάκι ως όμηρο μέχρι να πληρώσουν οι γονείς την νοσηλεία για τον τοκετό! ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΧΩΡΙΣ ΔΩΡΕΑΝ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ!
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΤΩΝ ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ!
ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ!

Η δωρεα των '' Πρεσβευτων Της Ελλάδας '' και της Ελληνικής παροικίας Μελβουρνης, στο Μητροπολητικο Κοινωνικο Ιατρείο Ελληνικού

Με τα χρήματα αυτά μας αγόρασαν φάρμακα και τα έφεραν στο ΜΚΙΕ. Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ των συμπατριωτών μας στην Αυστραλία είναι μεγαλειώδης όχι για την προσφορά αυτή καθ' ευατή, αλλά γιατί αισθάνονται και πονούν και οι ίδιοι όπως και εμείς. 
Όπως μου είπε πρόσφατα μια ελληνοαυστραλέζα που επισκέφτηκε την Ελλάδα μετά από πολλά χρόνια: '' ήρθα τώρα για να δώ την ΜΗΤΕΡΑ μου που είναι άρρωστη και με έχει ανάγκη'' . Γνωρίζοντας πως η μητέρα της έχει πεθάνει κατάλαβα πως μιλούσε για την ΕΛΛΑΔΑ....

 Εφημερίδα Ελληνική της Μελβούρνης Ν. Κόσμος

Θεατρική παράσταση στη ΒΟΥΛΑ. '' Το μυστικό της ευτυχισμένης βασίλισσας. ''

Αλληλέγγυοι Γερμανοί πολίτες από το Αμβούργο μας δωρίζουν καινούργιο υπερηχογράφο!

Ο καινούργιος υπερηχογράφος καρδιάς που μας πρόσφερε μια αλληλέγγυα γερμανική οργάνωση  από το Αμβούργο

που κινητοποίησε γιατρούς στην χώρα τους. Επίσης το κόστος της μεταφοράς του μηχανήματος το επωμίστηκε Ελληνική μεταφορική εταιρία. Πλέον οι συγκεκριμένες εξετάσεις θα γίνονται εντός του ιατρείου μας.

Η συνέντευξη τύπου που έδωσαν χθές τα κοινωνικά ιατρεία-φαρμακεία αττικής.

Να τί ζητάει η Τρόικα για τα επόμενα χρόνια. Πρόκειται για 28 σκληρά μέτρα που έρχονται να αποτελειώσουν τους πολίτες σε ένα ήδη καθημαγμένο τοπίο. Πάρτε βαθιά ανάσα και διαβάστε>

1. Ο μισθός να καθορίζεται με Υπουργική απόφαση και όχι με νόμο !

2. Περικοπή στις επικουρικές συντάξεις.

3.Αμεση ρύθμιση του προβλήματος των ελλειμμάτων των Ταμείων

4.Αμεση ένταξη των στρατιωτικών στο ενιαίο μισθολόγιο.

5.Αύξηση της φορολογίας μέσω του νέου φορολογικού νόμου, αφού η πλήρης κατάργηση του αφορολογήτου

θα συνοδευτεί με αύξηση προκαταβολής φόρου και αυξημένους συντελεστές.

6.Διατήρηση του φόρου ακινήτων μέσω ΔΕΗ, ή νέος νόμος για φορολογία ακινήτων που να φέρει 3,2δις στα κράτος.

7. Μείωση των κοινωνικών παροχών σε φάρμακα και ιατρικές εξετάσεις.

8. Κλείσιμο ΔΕΚΟ που δεν μπορούν να λειτουργήσουν αυτοτελώς.

9. Περιορισμός του αριθμού των νοσοκομείων –σχολείων και εφοριών

10. Αυτόματη επιβολή φορολογίας εκεί όπου υπάρχει πρόβλημα εσόδων.

11. Άμεση αύξηση του ΦΠΑ σε φως νερό τηλέφωνο , στην περίπτωση που μειωθεί ο ΦΠΑ στην εστίαση.

12. Αύξηση των τιμολογίων των ΔΕΚΟ.

13. Αύξηση της τιμής των εισιτηρίων 25%.
14. Αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά.
15. Ένταξη των στρατιωτικών στο ενιαίο μισθολόγιο.
16. Άμεση απομάκρυνση 12.500 δημοσίων υπαλλήλων έως το τέλος του 2014*.

*(ΒΜΡ>κάτι πήρε τ΄αυτί μας και για ένα νούμερο 80.000 σε κάποια εκπομπή ανάλυσης, δε θυμάμαι ποιά)

17. Περικοπή των δαπανών σε Δήμους και Κοινότητες, με ταυτόχρονη μείωση των δαπανών τους ιδίως σε

Βρεφονηπιακούς Σταθμούς..

18. Άρση απαγόρευσης των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας άμεσα.

19. Αύξηση ορίου απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα. Σκληρό το μέτρο και ιδιαίτερα δυσχερές για την Ελληνική Κοινωνία.

20.Αμεση δημιουργία του Περιουσιολογίου για εντοπισμό της περιουσίας όλων και αύξηση φόρων.

21. Να επεκταθεί έως τα 500 ευρώ μεικτά η μείωση των μισθών, αφού έχουν διανυθεί μόνο τα 2/3 του δρόμου….

22. Να χορηγούνται συντάξεις στα 48% του τελικού μισθού και όχι στο 60% που θα ισχύει από το 2015.

23. Αν δεν παταχθεί η φοροδιαφυγή να παραμείνει ως έχει στο διηνεκές η Εισφορά Αλληλεγγύης
24. Θα καταστεί σκληρότερη η φορολογία των ακινήτων.
25. Να περικοπεί κάθε επίδομα από συνταξιούχους άνω των 500 ευρώ, αλλά και κάθε μορφής επίδομα 

πάνω από το όριο της φτώχειας, που το τοποθετεί στα 500 ευρώ.

26.Να καταργηθεί το εφάπαξ στους Δημοσίους Υπαλλήλους.
27.Να διπλασιαστεί ο φόρος επιτηδεύματος στους επαγγελματίες, καθώς τα έσοδα μειώνονται δραματικά..

28. Να σταθεροποιηθούν οι αυξήσεις των φόρων στην ακίνητη περιουσία κατ έτος!

Τα μέτρα αυτά τα διαβάσαμε στο kourdistoportocali, όπου σημείωναν πως έχει ήδη συμφωνήσει η κυβέρνηση.

Σύντομα θα ξέρουμε περισσότερες λεπτομέρειες & τι από τα παραπάνω όντως θα εφαρμοστεί.

Αυτό που μου τη δίνει είναι που εκείνος ο σιχαμένος λιμοκοντόρος που δημιούργησε όλη αυτή την καταστροφή, αυτός & όλοι οι κολλητοί & όμοιοί του, σουλατσάρουν ατάραχοι ανά την υφήλιο ως αριστοκράτες δανδήδες και έχουν το θράσος να πουλάνε και πνεύμα.

Να δούμε πότε θα εξαντληθεί η υπομονή μας…

Συνέντευξη στην μεγαλύτερης κυκλοφορίας εφημερίδα του Αμβούργου έξω από το κοινοβούλιο της πόλης!

12.10.13

HELFER IN DER KRISEGiorgos Vichas – Der Notarzt der Griechen

Von Christian Unger

Foto: Philipp Guelland

0

0

Viele Athener können sich keine Arztbesuche oder Medikamente mehr leisten. Der Kardiologe Giorgos Vichas hat in der Krise eine Klinik für Arme aufgebaut.

Ganz am Ende spricht Giorgos Vichas doch noch über die große griechische Geschichte, über das alte Athen. Dort gab es die erwachsenen Bürger, die Polites. Der Philosoph Aristoteles sah in ihnen einen politischen Menschen, einen, der über Herrschaft in der Polis mitbestimmt. Er sah darin einen Menschen, der sich einmischt.

Einen, der nicht schweigt.

Und es gab die andere Sorte Menschen, die Idiotes. Das waren Bürger, die nur für sich selbst sorgten. Einer, dem die Politik egal war, Hauptsache, ihm selbst geht es prächtig. Giorgos Vichas sagt, dass es bis zum Beginn dieser ganzen großen Krise ziemlich viele dieser Idiotes in Griechenland gab. Und nun, wo Arbeitslosigkeit, Armut und Schulden dieses alte ehrwürdige Land, diesen Ursprungsort europäischer Demokratie runterziehen in die Gosse des Kontinents, jetzt erst, im Angesicht der Katastrophe, sind sie da: die Polites. Menschen, die nicht mehr schweigen, nicht alles einfach so hinnehmen.

Menschen wie Giorgos Vichas. "Wir haben mehr als 2000 Jahre gebraucht, um zu merken, dass nicht jeder einfach nur auf sich gucken darf. Wir haben 2000 Jahre gebraucht, um Aristoteles und Platon zu verstehen", sagt er.

Es läuft das sechste Jahr der Krise. Wer heute über Griechenland liest oder einen Bericht im Radio hört, erfährt nichts mehr vom schönen Urlaubsland, vom guten Essen, von dieser langen Kultur. Es geht um Schulden, Rettungsschirme, Europäische Zentralbank, um Reformen und den Spardruck der anderen EU-Staaten wie Deutschland auf das Land an der Ägäis. Aber was macht die Krise aus den Menschen? Wie geht es den Griechen? Meist verhallt ihre Stimme auf den Straßen Athens.

Den Menschen, die zu Giorgos Vichas kommen, geht es schlecht. Vichas ist Arzt in einem staatlichen Krankenhaus in Athen. Der Kardiologe operiert kranke Herzen. Aber er operiert in einem Gesundheitssystem, das in den vergangenen Jahren in die Knie gespart wurde. 2009 gab der Staat 14 Milliarden Euro für sein Gesundheitswesen aus. 2012 waren es noch gut neun Milliarden. Budgets der Krankenhäuser wurden teilweise um 40 Prozent gekürzt. Es fehlen Ärzte und Medikamente.

Und das ist nur die eine Seite. Auf der anderen Seite leben Menschen, die ihre Arbeit verloren haben. Viele können sich keine Krankenversicherung mehr leisten – und damit auch keine Behandlungen. Laut OECD sind die Ausgaben der Griechen für Gesundheit zwischen 2009 und 2011 um elf Prozent gesunken, so stark wie in keinem anderen Land in Europa. Im September war fast jeder dritte Grieche ohne Arbeit, und fast zwei von drei Jugendlichen. Beides ist Negativrekord in der EU.

Giorgos Vichas hat eine leise Stimme. Er klingt nicht wie einer, der auf Demonstrationen laut Parolen ruft, sein Blick ist ein wenig müde, am Abend vorher hielt er in der Asklepios Klinik in Barmbek einen Vortrag über den Zusammenbruch des staatlichen Gesundheitswesens in Griechenland. Und er erzählte von seiner Klinik. So wie jetzt, hier, im wuseligen Café Paris, nahe dem Hamburger Rathaus.

Es war Frühjahr 2011, als sich in Giorgos Vichas der Politesempörte. Ein Patient kam zu ihm ins Krankenhaus. Er kannte ihn lange, der Mann hatte zwei Herzinfarkte, immer wieder war er zur Behandlung bei Vichas. Aber jetzt hatte er ihn fast ein halbes Jahr nicht mehr gesehen. Der Mann hatte seinen Job verloren, das Geld für Herztabletten fehlte, also musste er ohne auskommen. Als der Mann zu Vichas kam, hatte er eine schwere Lungenembolie, weil sein Herz nicht mehr kräftig schlug.

Seit der Sparpolitik muss ein Mensch entweder krankenversichert sein oder aus eigener Tasche bezahlen, damit ein öffentliches Krankenhaus ihn behandelt. Selbst Patienten, die versichert sind, zahlen oft im Voraus, weil die Versicherungen so verschuldet sind, dass sie ihre Rechnungen nicht mehr decken können. Die Folge: Immer mehr Kranke bleiben einfach zu Hause.

Und ein guter Freund sagte zu Vichas: "Giorgos, du bist Arzt. Du musst etwas tun!" Im Dezember 2011 gründete er gemeinsam mit vier anderen Ärzten die Sozialklinik Elliniko. So heißt der Bezirk in Athen. Das Amt stellte Vichas und seinen Kollegen ein Gebäude auf einer früheren Luftwaffenbasis der Amerikaner bereit. Und die Stadt zahlt die Kosten für Strom und Wasser.

In den ersten acht Monaten kamen etwa 1200 Patienten in die Sozialklinik. Heute sind es meist mehr als 3000. Pro Monat. Wenn Vichas' Schicht im staatlichen Krankenhaus endet, fährt er nach Elleniko. Fast jeden Tag ist er da. Manche Kollegen kommen einmal in der Woche, andere an zwei oder drei Tagen. Mittlerweile ist ein ganzes Netz an Zahnärzten, Psychologen oder Hautärzten entstanden. Jeder tut, was sie oder er kann. Und wenn es nur eine Stunde in der Woche ist.

Es gibt die kleine Klinik und ihre großen Geschichten. Die schönen und die schockierenden. Die meisten Neugeborenen, die auf das alte Militärgelände kommen, sind unterernährt. Eine Mitarbeiterin von Vichas hat einmal erlebt, wie ein Kind an einer Bronchitis litt. Die Ärztin habe ihr dann ein bitter schmeckendes Antibiotikum gegeben. Das Kind hat die Medizin im Heißhunger einfach weggesaugt. "So etwas passiert", sagt Vichas. "Mitten in Europa."

Ein anderes Mal kam eine Mutter mit ihrem sieben Jahre alten Kind. Es war schwer krank. Die Behandlung kostet 700 Euro im Monat. Weder die Mutter noch die Klinik hatten so viel Geld. Dann haben sie im Internet für Spenden aufgerufen. In fünf Tagen kam das Geld zusammen, die Medikamente für ein Jahr waren gesichert.

Einfach nur Geld für seine Klinik nimmt Vichas nicht an. Nur Sachspenden, damit nicht der Vorwurf der Korruption kommt. Damit niemand sagen könne, Vichas mache das nur, um sein Gehalt aufzubessern. Mittlerweile verdiene er im staatlichen Krankenhaus 1000 Euro als Kardiologe. Vor der Krise sei es doppelt so viel im Monat gewesen. Er muss sich gerade entscheiden, ob er bald seinen Steuerberater abbestellt oder die Nachhilfe für sein Kind. Beides kann Vichas sich nicht mehr leisten.

Genau wegen der Spenden ist Vichas in Hamburg. Eingeladen hat ihn der Förder- und Freundeskreis Elleniko. Kalliopi Brandstäter hat früher selbst in einer Arztpraxis gearbeitet. Mittlerweile leitet sie ihr eigenes Restaurant in Hamburg. Kalliopea, mediterrane Küche. Seit 40 Jahren lebt die gebürtige Griechin in Deutschland. Als sie mit ihrem Lokal im April Jubiläum feierte, wollte sie die Erlöse spenden – und fand über eine Freundin zu Vichas' Klinik. Mehr als 3000 Euro sammelte sie auf der Feier im Kalliopae, sie reiste mit dem Geld nach Athen und kaufte Babynahrung und Medikamente für das Krankenhaus ein. Bald schickt der Freundeskreis sogar ein Echokardiogramm nach Griechenland, mit dem Ärzte Ultraschallaufnahmen vom Herz der Patienten machen können. So etwas fehlt in der Klinik noch.

Auch wenn Kalliopi Brandstäter nur für Besuche in ihrer Heimat war, hat sie erlebt, wie sich die Griechen verändert haben. "Nach dem EU-Beitritt gaben die Banken großzügig Kredite. Die Menschen kauften sich Autos, fuhren in den Urlaub. Alles auf Pump", sagt sie. Das Geld habe die Griechen verändert. Aus bescheidenen Menschen wurden Menschen, die vor allem Wert auf Luxus legten. Idiotes. Jetzt aber sind die Schulden hoch. Und der Luxus verschwindet aus dem Leben der Griechen.

Vichas sagt: "Es gibt eine neue Solidarität." Mittlerweile hilft nicht nur in Athen eine Klinik Patienten, die ihre Tabletten nicht zahlen können. Auch in anderen Städten entstanden Projekte. In den ersten Monaten der Krise standen die Griechen viel auf den Straßen. Sie protestierten, sie streikten, sie beschwerten sich. Vermummte steckten Banken in Brand. Das sowieso geringe Vertrauen in den Staat war geschmolzen durch die Wut. Gegen die eigene Regierung, gegen die EU-Regierung. Ein Sparpaket folgte dem nächsten.

In Thessaloniki haben die Bürger ein Kollektiv gegründet. Sie wollen die Wasserwerke kaufen – bevor es ein privater Investor tut. "136" heißt die Gemeinschaft aus Bürgern. Weil jeder Einwohner der Stadt 136 Euro zahlen müsste für den Kauf der Werke.

Als die Redakteure einer großen Tageszeitung keinen Lohn mehr erhielten, traten sie in den Streik. Dann erschien die letzte Ausgabe. Die Zeitung war vom Markt. Mittlerweile können die Athener sie wieder lesen, einmal in der Woche. In Selbstverwaltung bauten die Angestellten die Zeitung wieder auf. Auf der Halbinsel Chalkidiki protestieren Umweltschützer gegen eine kanadische Firma, die dort Gold abbauen will. Bewusstsein für Umwelt war bisher kaum verbreitet in Griechenland. Giorgos Vichas sagt, dass die Leute merken, wie das alte System nach und nach zusammenbricht. Nun entstehe etwas Neues. Ein Sinn für Gemeinwohl.

Doch auch Vichas prangert an. Er geht mit seiner Klinik an die Öffentlichkeit. Griechische Medien berichteten genauso wie große deutsche Magazine. Über ihn – und damit auch immer über den Notstand. Vichas will dem griechischen Staat zeigen, dass sie den Menschen nicht in Stich lassen können. Im November plant Vichas eine Fahrt nach Straßburg. Gemeinsam mit Angehörigen von verstorbenen Patienten will er vor dem Europäischen Gerichtshof für Menschenrechte demonstrieren. "Schaut her, wie kann es sein, dass ein Staat seine Bürger nicht mehr versorgt!" Das soll seine Botschaft sein. "Wie kann es sein, dass Menschen sich entscheiden müssen, ob sie ihren Strom zahlen oder die Tabletten für das kranke Herz", sagt Vichas.

Der Sozialklinik im Athener Stadtteil Elleniko haben sie ein Motto gegeben, die Mitarbeiter am Empfang, im Lager und in der Apotheke tragen sie es auf ihren T-Shirts. "In der Krise ist kein Mensch allein", steht dort.

Καλούμε όλους τους πολίτες να διαμαρτυρηθούν μαζί μας έξω από την είσοδο του Γενικού Νοσοκομείου «Αλεξάνδρα», στάση μετρό «Μέγαρο Μουσικής», την Πέμπτη 17/10/2013 στις 12:00μμ, απαιτώντας να ανοίξει όλο το Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ) στους δοκιμαζόμενους ανασφάλιστους συμπολίτες μας

Η ανεργία έχει φτάσει στο 1/3 του ενεργού εργατικού δυναμικού της χώρας, δύο στους τρείς νέους δεν έχουν δουλειά και πάνω από τρία εκατομμύρια πολιτών είναι ανασφάλιστοι. Όλοι αυτοί είναι αποκλεισμένοι από το Εθνικό Σύστημα Υγείας και ανάμεσα τους υπάρχουν χιλιάδες καρκινοπαθείς, χρόνια πάσχοντες και έγκυες γυναίκες.

Ας φωνάξουμε όλοι μαζί «Ο Άνθρωπος είναι πάνω από το χρήμα!».

Το κάλεσμα κάνουν: 

Κοινωνικό Ιατρείο Φαρμακείο Αλληλεγγύης Αθήνας

Σύλλογος Καρκινοπαθών Εθελοντών Φίλων και Ιατρών Αθηνών

Ομάδα Αλληλεγγύης Ανθρώπων με Σκλήρυνση Κατά Πλάκας 

Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού

Ενώ βρίσκομαι στην Γερμανία η Deutsche Welle μεταδίδει αυτή τη συνέντευξη στην οποία μιλάω για τις δολοφονίες των ασθενών από την κυβέρνηση Σαμαρά, ένα έργο που το παρουσιάζει στην Ευρώπη ως success story!

http://mediacenter.dw.de/english/audio/item/1160739/

αυτό είναι το λογότυπο της οργάνωσης που έφτιαξαν οι γερμανοί για την Ελλάδα και το ΜΚΙΕ. Σκοπός αυτής της οργάνωσης είναι η ενημέρωση του κόσμου στην Γερμανία για ότι συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα και η βοήθεια σε φάρμακα ή άλλο υλικό που είναι χρήσιμο στο ΜΚΙΕ.

Σας καλούμε σήμερα Δευτέρα 14 Οκτωβρίου στην ΕΣΗΕΑ, στις 14:00, σε συνέντευξη τύπου που θα παραχωρήσει το Συντονιστικό Κοινωνικών Ιατρείων Φαρμακείων Αττικής με την παρουσία εκπροσώπων τους.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ

ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΙΑΤΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΦΑΡΜΑΚΕΙΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ

ΔΕΥΤΕΡΑ 14 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, ΕΣΗΕΑ, 14.00

Εμείς οι γιατροί, οι φαρμακοποιοί, οι κοινωνικοί λειτουργοί, οι ψυχολόγοι και όλοι όσοι εθελοντικά ενεργοποιούμαστε και οργανώνουμε τα κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία αλληλεγγύης στην Αττική έχουμε ορισμένα ερωτήματα να θέσουμε τόσο στον υπουργό Υγείας όσο και στο σύνολο της κυβέρνησης. Ρωτάμε τα εξής:

1. Πόσοι είναι οι άνθρωποι που εξαιτίας της ανεργίας και της τεράστιας οικονομικής κρίσης έχουν χάσει την πρόσβαση στην πρωτοβάθμια περίθαλψη;

2. Είναι το 1/3 του πληθυσμού ανασφάλιστο χωρίς δικαίωμα πρόσβασης στην δευτεροβάθμια υγεία;

3. Πόσοι ανασφάλιστοι ογκολογικοί ασθενείς έχουν αποκλειστεί από τις απαραίτητες για την ίδια τους τη ζωή χημειοθεραπείες ή ακτινοθεραπείες;

4. Σε πόσους χρόνια πάσχοντες ασθενείς έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα πρόσβασης στον τεχνητό νεφρό, την αιμοκάθαρση, τις απαραίτητες μεταγγίσεις ή τα φάρμακα για τις παθήσεις τους;

5. Πόσοι χρόνια πάσχοντες από συχνά νοσήματα (διαβήτη, ζαχαρώδη διαβήτη, υπέρταση, υπερλιπιδαιμία, έχουν διακόψει τη θεραπεία τους με τραγικές συνέπειες για την υγεία τους;

6. Σε πόσες εγκυμονούσες αρνούνται το δικαίωμα να γεννήσουν με αξιοπρέπεια και φροντίδα επειδή δεν μπορούν να πληρώσουν τις ταρίφες του πρώην δημόσιου και δωρεάν συστήματος υγείας;

7. Για ποιο λόγο υπάρχουν τα διπλά νοσήλια για τους μετανάστες;

Στις παραπάνω ερωτήσεις καλούμε την κυβέρνηση επιτέλους να απαντήσει. Μέχρι τότε και απέναντι στη βαρβαρότητα που μας επιβάλλουν, οι άνθρωποι των κοινωνικών ιατρείων και φαρμακείων παλεύουμε να κρατήσουμε ως κοινωνία την αξιοπρέπειά μας αλλά και την ελπίδα μας. Με πίστη στην κοινωνική αλληλεγγύη, με την πεποίθηση ότι η υγεία είναι ύψιστο κοινωνικό αγαθό, και με την κατανόηση ότι δεν προσφέρουμε φιλανθρωπικό έργο, ούτε επιθυμούμε να διαπαιδαγωγήσουμε συμπολίτες μας στη λογική της συμπόνιας και της ικεσίας, αλλά μαζί να αγωνιστούμε για το δικαίωμα μας στην δημόσια υγεία και να διεκδικήσουμε την δωρεάν πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους,

σας καλούμε την Δευτέρα 14 Οκτωβρίου στην ΕΣΗΕΑ,  στις 14:00, σε συνέντευξη τύπου που θα παραχωρήσει το Συντονιστικό Κοινωνικών Ιατρείων Φαρμακείων Αττικής με την παρουσία εκπροσώπων τους.



Συντονιστικό Κοινωνικών Ιατρείων Φαρμακείων Αλληλεγγύης (ΚΙΦΑ) Αττικής

Αλληλέγγυο Ιατρείο Πειραιά

Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού

Κοινωνικό Ιατρείο Φαρμακείο Αλληλεγγύης Αθήνας

Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Περιστερίου

Κοινωνικό Ιατρείο Φυλής

Φαρμακείο Αλληλεγγύης στα Πατήσια

Κοινωνικό Ιατρείο Αγίας Βαρβάρας (υπό σύσταση)

Κοινωνικό Δίκτυο Γιατρών Φαρμακοποιών Ιλίου και Αλληλέγγυο Κοινωνικό Φαρμακείο Ιλίου

Δίκτυο Γιατρών Κηφισιάς/ Ν.Ερυθραίας

Ψυχολογική στήριξη Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης Αρτέμιδας-Σπάτων "Μανώλης Γερανιός"

«Αλληλεγγύη για Όλους»

Σύλλογος ΚΕΦΙ                                                                                                           


Αθήνα, 9/10/2013

Ταξίδι στο Αμβούργο με ομιλίες στο Πανεπιστημιακό νοσοκομείο και στους Rotary!

Σας ευχαριστώ όλους για τις όμορφες ευχές! Εύχομαι να είμαστε όλοι δυνατοί για να συνεχίσουμε τον αγώνα που δίνουμε καθημερινά. Εδώ στο Αμβούργο που βρίσκομαι βιώνω μια πρωτοφανή εκδήλωση αλληλεγγύης από τους γερμανούς πολίτες, η κινητοποίηση εδώ στο Αμβούργο για τις δύο ομιλίες σήμερα, στο Πανεπιστήμιο και σε φορείς της πόλης είναι μεγάλη και συγκινητική. Μέχρι και τον πρόξενο της Ελλάδας ανάγκασαν να έρθει αφού τον βομβάρδισαν με emails!
Το ακροατήριο στο Πανεπιστημιακό νοσοκομείο το αποτελούσαν γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό. Οι ερωτήσεις τους είχαν αναφορά σε σχέση με τις επιπτώσεις των πολιτικών λιτότητας σε εξιδεικευμένα θέματα υγείας, όπως πχ εάν έχουμε στοιχεία για αύξηση νοσηρότητος, θνησιμότητος κτλ. Παρών στο ακροατήριο εκπρόσωπος του Ελληνικού προξενείου.
Το ακροατήριο στους Rotary το αποτελούσε η επιχειρηματική ελίτ της πόλης αλλά και της Γερμανίας, ένα ακροατήριο απόμακρο και κρύο. Όταν άρχισα την ομιλία, η αλήθεια είναι πως αισθανόμουν άβολα. Πρώτη φορά αντιμετώπιζα τέτοιας σύνθeσης ακροατήριο και μάλιστα...στην Γερμανία! Αφού τους περιέγραψα την κατάσταση στον χώρο της υγείας, άρχισα να λέω για τις εγκληματικές πολιτικές που με την αρωγή των δικών μας κυβερνήσεων επιβάλλονται από την ΕΕ και αναφέρθηκα στην απαράδεκτη προπαγάνδα μιας μερίδας του Γερμανικών ΜΜΕ, με την οποία προσβάλλουν την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνια του Ελληνικού λαού. Τελειώνοντας τους είπα με έμφαση πως σήμερα δεν είμαι εδώ για να μας λυπηθείτε και να μας δώσετε χρήματα, είμαι εδώ για να σας πώ πως κανείς πολιτισμός σε καμία εποχή δεν επιτρέπει την εξόντωση ενός λαού στο όνομα του οποιoυδήποτε χρέους! Είμαι εδώ για να σας πώ πως ο Ελληνικός λαός αντιστέκεται και θα νικήσει για άλλη μια φορά. 
Η πλειοψηφία του ακροατηρίου με τις εκφράσεις των προσώπων εξέπεμπε μια έντονη δυσαρέρκεια, η οποία φανερώθηκε όταν μου έγινε η ακόλουθη ερώτηση: 
<< ωραία όλα αυτά που μας είπατε αλλά το χρέος δεν πρέπει να το ξεπληρώσετε; >>
Τον κοίταξα προσπαθώντας να διατηρηθώ ήρεμος και του είπα:
<< δηλαδή μου λέτε πως όποιος χρωστάει πρέπει να ξεπληρώνει το χρέος του, έτσι δεν είναι; >>
<< ναι! >> μου απαντά
Και συνεχίζω: << απ΄ όσο γνωρίζω εσείς οι Rotary είστε αναζητητές της αλήθειας και την υποστηρίζετε έτσι δεν είναι; Όποια και αν είναι αυτή. >>
<< Σωστά! >> μου απαντά.
<< Αφού λοιπόν υποστηρίζετε την αλήθεια και θεωρείτε πως όποιος χρωστάει πρέπει να ξεπληρώνει το χρέος του, τότε και η Γερμανία η οποία χρωστάει κάποιες εκατοντάδες εκατομ. στην Ελλάδα, αποζημιώσεις από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, δεν πρέπει να τα πληρώσει; >>
Στο ακροατήριο η απόλυτη βουβαμάρα! 

Συνεχώς δίπλα μου σαν φύλακες άγγελοι η Καλλιόπη, ο Hinnarh, και η Ulla!

Με τον διευθυντή της Καρδιολογικής κλινικής του νοσοκομείου.

ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ ΣΤΡΟΒΙΛΙΖΟΥΝ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΣΤΑΜΑΤΗΜΟ .

«Ποιὸς ὁ σκοπός; μὴ ρωτᾶς, κανένας δὲν τὸν ξέρει, μήτε ὁ Θεός· γιατὶ κι αὐτὸς προχωράει μαζί μας, ψάχνοντας, κιντυνεύοντας, ἀγωνιζόμενος. Ὑπάρχει πείνα, ἀδικιά, σκοτάδι πολὺ στὴν καρδιά, δὲν εἶναι ἐτοῦτα ποὺ θωρᾶς φαντάσματα, ὅσο κι ἂν φυσήξεις δὲ θὰ σκορπίσουν, εἶναι σάρκα καὶ κόκαλα, ἄγγιξέ τα, ὑπάρχουν· δὲν ἀκοῦς μιὰ κραυγὴ στὸν ἀγέρα; φωνάζουν. Τί φωνάζουν; Βοήθεια! Ποιὸν φωνάζουν; Ἐσένα! Ἐσένα, τὸν κάθε ἄνθρωπο! Σήκω ἀπάνω· τὸ χρέος μας δὲν εἶναι νὰ ρωτοῦμε παρὰ νὰ πιαστοῦε ὅλοι χέρι μὲ χέρι καὶ ν’ ἀνηφορίζουμε.»

Νίκου Καζαντζάκη, ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ

ΙΑΤΡΙΚΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ! ΤΑ ΟΠΛΑ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΜΕ!