ΏΡΑ: 08:00
Πρωί πρωί με περίμενε μια γιαγιά έξω από το ιατρείο μου στο ΙΚΑ με μάτια πρησμένα από το κλάμα. Θεώρησα πως κάποιο δικό της πρόβλημα την απασχολούσε , αλλά έκανα λάθος. Ο εγγονός της 23 ετών πάσχει απο χρόνια μυελογενή λευχαιμία και χρειάζεται καθημερινά θεραπεία με GLIVEC ένα πανάκριβο φάρμακο, το παιδί είναι ανασφάλιστο και δεν κάνει την θεραπεία του εδώ και πολλές ημέρες, διατρέχοντας η ζωή του άμεσο κίνδυνο. Η γιαγιά ήταν σε απόγνωση, μου άφησε όλα τα χαρτιά του παιδιού και έφυγε αφήνοντας μαζί με τα χαρτιά και τις τελευταίες ελπίδες της για την σωτηρία του εγγονού της.
Πρέπει σήμερα να βρεθεί το φάρμακο...δεν ξέρω πως ....αλλά...πρέπει...
Δεν θα πεθάνει ένα νέο παιδί επειδή κάποια καθήκια αποφάσισαν πως η εξυπηρέτηση του χρέους είναι πιο σημαντική από τις ζωές μας....
Η φόρτιση και το ''βάρος'' γεννούν συναισθήματα οργής, που σίγουρα θα επηρεάσουν τον ''διάλογο'' που θα έχω σε λίγο με το υπουργείο...
ΩΡΑ: 19:00
''Πρέπει σήμερα να βρεθεί το φάρμακο...δεν ξέρω πως ....αλλά...πρέπει...''
Τελικά το φάρμακο - έστω για ένα μήνα - βρέθηκε! Το πρωί δεν γνώριζα πως...αλλά τώρα γνωρίζω. Σήμερα έμαθα πόσο μεγαλείο, πόση Ανθρωπιά, πόση δύναμη ψυχής μπορεί να περιέχει η αλληλεγγύη κάποιων Ανθρώπων.
Δύο Άνθρωποι, ασθενείς και οι ίδιοι, έδωσαν από το φάρμακο που και οι ίδιοι παίρνουν, 10 χάπια ο ένας, 20 ο άλλος, στον 23χρονο για να περάσει ένα μήνα μέχρι να δούμε τι θα γίνει. Και οι δύο εκτός Αθηνών θα τα στείλουν με κούριερ. Σας ευχαριστώ όχι μόνο για τα φάρμακα που προσφέρατε, αλλά και για την αισιοδοξία, την δύναμη και την ελπίδα που γεμίσατε την ψυχή μου!
Και κάτι από την άλλη πλευρά, εκείνη του σκοταδιού και των ανθρώπων που έχουν χάσει ( ή την έχουν πουλήσει; ) την ψυχή τους, των ανθρώπων από το υπουργείο: μετά από πολλές συνομιλίες από το πρωί μαζί τους, οι περισσότερες με ένταση, χωρίς φυσικά να δώσουν καμία λύση: πρίν από λίγο με πήρε κάποια κυρία από το υπουργείο λέγοντας μου πως ο Ευσταθίου μου ζητάει να στείλω email με το αίτημα για το συγκεκριμένο φάρμακο.
Πρωί πρωί με περίμενε μια γιαγιά έξω από το ιατρείο μου στο ΙΚΑ με μάτια πρησμένα από το κλάμα. Θεώρησα πως κάποιο δικό της πρόβλημα την απασχολούσε , αλλά έκανα λάθος. Ο εγγονός της 23 ετών πάσχει απο χρόνια μυελογενή λευχαιμία και χρειάζεται καθημερινά θεραπεία με GLIVEC ένα πανάκριβο φάρμακο, το παιδί είναι ανασφάλιστο και δεν κάνει την θεραπεία του εδώ και πολλές ημέρες, διατρέχοντας η ζωή του άμεσο κίνδυνο. Η γιαγιά ήταν σε απόγνωση, μου άφησε όλα τα χαρτιά του παιδιού και έφυγε αφήνοντας μαζί με τα χαρτιά και τις τελευταίες ελπίδες της για την σωτηρία του εγγονού της.
Πρέπει σήμερα να βρεθεί το φάρμακο...δεν ξέρω πως ....αλλά...πρέπει...
Δεν θα πεθάνει ένα νέο παιδί επειδή κάποια καθήκια αποφάσισαν πως η εξυπηρέτηση του χρέους είναι πιο σημαντική από τις ζωές μας....
Η φόρτιση και το ''βάρος'' γεννούν συναισθήματα οργής, που σίγουρα θα επηρεάσουν τον ''διάλογο'' που θα έχω σε λίγο με το υπουργείο...
ΩΡΑ: 19:00
''Πρέπει σήμερα να βρεθεί το φάρμακο...δεν ξέρω πως ....αλλά...πρέπει...''
Τελικά το φάρμακο - έστω για ένα μήνα - βρέθηκε! Το πρωί δεν γνώριζα πως...αλλά τώρα γνωρίζω. Σήμερα έμαθα πόσο μεγαλείο, πόση Ανθρωπιά, πόση δύναμη ψυχής μπορεί να περιέχει η αλληλεγγύη κάποιων Ανθρώπων.
Δύο Άνθρωποι, ασθενείς και οι ίδιοι, έδωσαν από το φάρμακο που και οι ίδιοι παίρνουν, 10 χάπια ο ένας, 20 ο άλλος, στον 23χρονο για να περάσει ένα μήνα μέχρι να δούμε τι θα γίνει. Και οι δύο εκτός Αθηνών θα τα στείλουν με κούριερ. Σας ευχαριστώ όχι μόνο για τα φάρμακα που προσφέρατε, αλλά και για την αισιοδοξία, την δύναμη και την ελπίδα που γεμίσατε την ψυχή μου!
Και κάτι από την άλλη πλευρά, εκείνη του σκοταδιού και των ανθρώπων που έχουν χάσει ( ή την έχουν πουλήσει; ) την ψυχή τους, των ανθρώπων από το υπουργείο: μετά από πολλές συνομιλίες από το πρωί μαζί τους, οι περισσότερες με ένταση, χωρίς φυσικά να δώσουν καμία λύση: πρίν από λίγο με πήρε κάποια κυρία από το υπουργείο λέγοντας μου πως ο Ευσταθίου μου ζητάει να στείλω email με το αίτημα για το συγκεκριμένο φάρμακο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου