ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ ΣΤΡΟΒΙΛΙΖΟΥΝ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΣΤΑΜΑΤΗΜΟ .

«Ποιὸς ὁ σκοπός; μὴ ρωτᾶς, κανένας δὲν τὸν ξέρει, μήτε ὁ Θεός· γιατὶ κι αὐτὸς προχωράει μαζί μας, ψάχνοντας, κιντυνεύοντας, ἀγωνιζόμενος. Ὑπάρχει πείνα, ἀδικιά, σκοτάδι πολὺ στὴν καρδιά, δὲν εἶναι ἐτοῦτα ποὺ θωρᾶς φαντάσματα, ὅσο κι ἂν φυσήξεις δὲ θὰ σκορπίσουν, εἶναι σάρκα καὶ κόκαλα, ἄγγιξέ τα, ὑπάρχουν· δὲν ἀκοῦς μιὰ κραυγὴ στὸν ἀγέρα; φωνάζουν. Τί φωνάζουν; Βοήθεια! Ποιὸν φωνάζουν; Ἐσένα! Ἐσένα, τὸν κάθε ἄνθρωπο! Σήκω ἀπάνω· τὸ χρέος μας δὲν εἶναι νὰ ρωτοῦμε παρὰ νὰ πιαστοῦε ὅλοι χέρι μὲ χέρι καὶ ν’ ἀνηφορίζουμε.»

Νίκου Καζαντζάκη, ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ