Μαρτυρία μιάς εθελόντριας στην Ειδομένη. Εκεί που η ανθρώπινη ύπαρξη και η ΄΄ανθρωπιά μας '' δοκιμάζονται..

.

" Η φόρτιση των δύο τελευταίων ημερών είναι πάρα πολύ έντονη και με έχει καταβάλει.Γυρνώντας από την Ειδομένη τα ξημερώματα της Τετάρτης ήθελα να ουρλιάξω μέχρι να μην μπορεί να βγει φωνή.Η πιο δύσκολη ημέρα, η πιο άβολη όλων αυτών των μηνών που ανεβαίνω στην Ειδομένη ήταν αυτή της Τετάρτης.Αυτό που φοβόμουν,έγινε πραγματικότητα.Η διαλογή των ανθρώπων σαν να είναι εμπορεύματα Α και Β κατηγορίας.Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο.Περνάνε μόνο συγκεκριμένες εθνικότητες.Τόσο απλά.Σε πολλούς ίσως να φαίνεται λογικό..."πόσους να αντέξει η Ευρώπη;", "Δίκιο έχουν.Ορθά πράττει η Ευρώπη.Αφού δεν έχουν πόλεμο"...και αναρωτιέμαι πράττει ορθά;......όταν αναγκάστηκα να εξηγήσω σε μία οικογένεια από την Βηρυττό τι συμβαίνει και ότι θα πρέπει αυτοί και τα τρία παιδιά τους να μείνουν εκεί εκτεθειμένοι στο κρύο, μου απάντησαν ότι πριν από μία εβδομάδα η Βηρυττός βομβαρδιζόταν.Όταν με ρωτούσαν πότε θα έρθει η σειρά τους, πότε θα περάσει το γκρουπ τους αναγκαζόμουν να τους ρωτάω από πού είναι.Αλήθεια, μήπως η Σομαλία δεν βρίσκεται σε πόλεμο; 

Προχωρώντας μέσα στο καμπ πήρε το μάτι μου έναν νεαρό ο οποίος καθόταν σε ένα παγκάκι και έκλαιγε.Σαν παιδί που έχασε τους δικούς του.Πήγα κοντά του.Γιατί κλαις τον ρώτησα.Δεν θα περάσω, μου απάντησε.Τον ρώτησα από πού είναι...από την Περσία, μου απάντησε...Όλοι Πέρσες δεν είμαστε,με ρώτησε.Γιατί εγώ να μην περάσω;!Του πήγα ενα ζεστό τσάι και του είπα πως δεν είναι μόνος.Πως μπορεί να μείνει εδώ αν το θέλει.Εμείς θελουμε να μείνεις εδώ, του είπα.Κλαίγοντας μου είπε πως δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.Θα έχω πρόβλημα αν γυρίσω πίσω.Όταν αργότερα ρώτησα κάποιον άλλον τι είναι,μου απάντησε ΑΝΘΡΩΠΟΣ.Είναι η πιο σκληρή απάντηση που δέχτηκα ποτέ στη ζωή μου.
Την επόμενη ημέρα δεν μπόρεσα να σηκωθώ από το κρεβάτι.Ποτέ στην Ειδομένη δεν ήρθαν δάκρυα στα μάτια μου.Χθες ένιωσα θυμό...θυμό για όλους ανεξαιρέτως.Για τις κυβερνήσεις,για τους φασιστες που δεν μπορούν να αντιληφθούν το μέγεθος της τραγωδίας,για εμένα την ίδια που μπορώ να ρωτώ κάποιον τι είναι.
Φεύγοντας, ένας Σομαλός με σταματά και μου λέει: Πού είναι η ανθρωπιά;Είναι αυτό ανθρωπιά;Θα κοιμηθούμε έξω στο κρύο;...δεν είχα τι να του απαντήσω...έβγαλα το μπουφάν μου να του το δώσω...δεν το δέχτηκε...μου το ξαναφόρεσε,με αγκάλιασε και μου είπε ευχαριστώ.Αυτο λοιπόν είναι ανθρωπιά!
Δεν ξέρω τι θα γίνει τις επόμενες ημέρες, αλλά ξέρω ότι θα βάλω τα δυνατά μου να πολεμήσω ένα σύστημα που φωλιάζει τον ρατσισμό στις ψυχές των ανθρώπων.Ας παλέψουμε όσο πιο σκληρά μπορούμε για να ανακουφίσουμε όσους πιο πολλούς μπορούμε.Πάνω από όλα όμως πρέπει να παλέψουμε ώστε να μην εξευτελίζεται η ανθρώπινη ύπαρξη.Πάνω από όλα να μην χαθεί η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και το δικαίωμα στη ζωή.Όλοι είμαστε άνθρωποι.Είμαστε το ίδιο.Ανεξαρτήτου εθνικότητας..."